EGUERDIA
—Kaixo, Ama.
—Eguerdion, Anamari.
—Hauxe piura dakarkizuena biok!
—Ze ba? —aiton-bilobek.
—Futbol talde berean jokatzen al duzue?
—Pentsatu dut nire hanketako minerako Pellorenak bezalako zapatilak onak izango zirela eta kolore berdinekoak aurkitu ditugu, gainera!
—Zuri ondo iruditzen al zaizu zure adinean bista ere kaltetzen duen fosforito koloreko holako zapatatzar pareaz kalean ibiltzea? Txiribiton ematen duzu eta!
—Zein da txiribito handi hori?
—Ez zuan txiribito, Txiribiton baizik. Hire ama txikia zenean boladan zegoen pailazo handikotea zuan hura. Hire garaikoek Pirritx eta Porrotx baino ez dituzue ezagutzen...
—Ama, nire zapatilak niretzat onak badin badira zergatik izan behar dira txarrak Attunarentzat?
—Horixe bera esaten diot nik zure amari...
—Adin tartea da kontua, ez al zarete konturatzen?
—Bon, bazkaltzerik ba al dago? —aitonak.
—Goseak nago, ama.
—Eseri aurretik mahaia jarriko duzue, ez? Edo neronek egin behar dut lan guztia?
—Bagatoz, lasai.
Anamariren lo egiteko tokiaz gain sukaldegongela zen horretan zabaldu zuten mahaia aiton-bilobek. Basoak, txorkonak, attalak, nabalak, sardexkak eta koilarak. Aitonak zahatoa ekarri zuen eta ur pitxerra bilobak.
—Dilistak, aspaldiko partez! ederki!!! Nola egin dituzu? —aitonak.
—Dilistak, beti bezala! Ze nazka, ez dakizu besterik egiten? —bilobak.
—Begira: txorizoa sardexkaren hortzekin ziztatu eta ur hotzean murgildu dut jadanik sutan zegoen eltzean. Irakiten hasi denean txorizoa kendu dut botatako gantzak ez diezaien dilistei eragin. Bestalde, barazkiak maneatzeko erabiltzen dudan eltzean oliba olioa isuri eta sutan jarri dut ondoren. Tipulina, porruaren zuria eta azenarioa erantsi dizkiet eta eztitzen eduki dut pixka bat kolorea hartu arte. Gatza bota, eta dilistak gehitu orduan, aurrez irakindako txorizoa gaineratu, eta gero ia ordubete egosten utzi dut. Ondoren, lehen prestatutako baratxuri-olioa isuri dut, txorizoa atera, eta, xerratan moztu eta gero, berriro bota dut.
—Ez dakit zure amak besterik egiten ba ote dakien baina, dilistak behintzat, bere ama zenak bezain ongi prestatzen badaki.
—Ez aipatu orain ama, mesedez, behar zenean, bera joan zitzaigunean, zu jadanik alde eginda zeunden eta zu gabe hil zen...
—Eta ni bera gabe, aizu! Niretzat ez zen gozoa izan. Aitzitik, alde egin behar izan nuenean ez nuen aukera handirik izan inori azalpenak emateko, eta gero beranduegi zen.
—Bai, eta orain berandu ere bada. Utz dezagun gaia.
—Nik ez dut gaia atera behintzat.
—Attuna, txorizorik emango?
—Bai, mutiko, har ezak nirea lasai. Niri ez zidak onik egingo.
—Eskerrik asko, Attuna!
—Bai, ekarri asko...
—Ez zara inoiz aldatuko? Zure zirtolariaren jiteak eta ezkerrerako joerak kaltea besterik ez digute ekarri zuri ez ezik baita guri ere.
—Bon, ardoaz hitz egin dezagun. Begira, zahatoak aldatu behar izan ditut baina, nire aldamenean, zahatoa beti.
—Zergatik, Attuna? Ardoa edalontzietan ez al zaizu gustatzen?
—Bai, Pello, ohitura duk, besterik gabe. Ni ibili naizen tokietan behar bezalako ardorik topatzea ez zuan erraza izaten. Edo oso txarra edota oso garestia ohi zuan... eta, egia esanda, niri otorduak uraz bustitzeak ez zidak onik egiten. Ardoa niretzat edabe magiko modukoa duk. Botika, alegia. Hari esker sendatu ditiat katarroak eta tripako minak, buruhausteak eta nekeak... Beraz, behar bezalako ardoaz ibiltzeko zahatoa lagun eduki diat beti.
—Nire lagunen batek ere zahatoa du, frigoan gordetzen du eta mendira koka freskoa eramaten du.
—Baina zahato haiek ez dituk nirea bezalakoak. Berriek plastiko poltsa bat zeramatek barruan eta nireak, betikoek bezala, pikea zeukak, besterik ez, eta ezin diat frigoan sartu. Ardotako zahatoa duk nik erabiltzen dudana.
—Gutxiago edateko balioko balu! —Anamarik.
—Balio dik, noski, eta gainera, zahatotik edandako ardoak oxigenazioa egiten dik berez eta, zer esanik ez, askoz hobeto sartzen duk. Zahatoak egiten dik ardoa. Nirean edozein ardo sartuta ere, ardo on bihurtzen dik.
—Mezatan bezala, ezta? Mirariak egiten ditu zure zahatoak ardotan —Anamarik.
—Oxigenoa eman ohi dit behinik behin.
—Bai, bide batez, oxigenoa da, aita, etxe honetan behar duguna. Bada, dagoeneko konturatu zara ze toki gutxi daukagun etxean eta, barka, baina, zuretzat hemen lekurik ez dagoela ohartuko zinen...
—Ama! Attunak ez dit trabarik egiten. Biok egiten dugu lo nire gelan gustura asko. Ez joan, Attuna, faborez!
—Bon, nik ez dut diru asko, egia esanda, baina nire egoera legala argitzeko urratsak ematen hasi naiz eta, haien arabera, lanbide arteko gutxieneko soldata edo gizarte-bazterketaren aurkako diru-laguntzak dagozkidala uste dut. Hori eskuratu bezain laster herrian, edota zuengandik gertu samar bederen, bizitzeko nire tokia lortzen saiatuko naiz.
—Hasi zaitez bilatzen, beraz.
—Hasia naiz honez gero, noski, baina ez da batere erraza.
—Ez, Attuna. Ez joan berriro. Aspaldidanik zuregandik gertuago egoteko gogoa nuen... oso gauza bitxiak kontatu dizkidazu beti eta asko ikasi dut zure ondoan.
—Lasai, Pello, hik eta biok segituko diagu elkarren berri izaten eta, gainera, hurbil biziko gaituk, ez izan penarik.
—Edozein modutan ere, gauzak argi, aita. Hemen tokia duzu, jakina, halabeharrez, baina hau ez da zure tokia —Anamarik.
—Sukaldean entzunda! —Telesek.
—Isildu zaitez! —alabak.
—Nik ere maite zaitut, Anamari —aitonak.
—Nik ere bai zu, Attuna! —Pellok.
—Hi ere maite haut, mutiko...
[ebook-a jaitsi]